Dysplazja (niedorozwój) stawów biodrowych jest w populacji Polski najczęstszą wrodzoną wadą narządu ruchu (dotyczy 4 - 6 % wszystkich urodzonych dzieci). Zwichnięcie biodra, będące najbardziej zaawansowaną postacią dysplazji występuje w Polsce z częstością 0,65% - CZYLI 4 dzieci na 100 rodzi się z tym schorzeniem. Nierozpoznana dysplazja powoduje przedwczesny rozwój zmian zwyrodnieniowych. Konsekwencją jej jest konieczność wczesnego leczenia operacyjnego - endoprotezoplastyki stawu biodrowego (w 3 – 5 dekadzie życia!). Według statystyk UMŁ za 2019 r. w Łodzi jest ok. 10tys. dzieci w okresie niemowlęcym i poniemowlęcym do 2 roku życia. 

Około 5% dzieci przychodzących na świat to te, których rozwój nie przebiega prawidłowo i prowadzi do częściowej lub trwalej niepełnosprawności (Łódzki Informator dla Rodziców UMŁ), a tu wart podkreślenia jest fakt, iż DZIECI Z NIEPEŁNOSPRAWNOŚCIĄ obciążone są dodatkowo czynnikami ryzyka predysponującymi je do dysplazji bioder (tj.: choroby neurologiczne w tym MPD, zespoły genetyczne), ciąża mnoga, pośladkowe ułożenie płodu (częste w ciążach u matek z dziećmi z późniejszymi chorobami neurologicznymi), zaburzenia hormonalne - nieprawidłowy poziom relaksyny).

Aktualnie nie istnieje przesiewowy program profilaktyki dysplazji stawów biodrowych w ramach Narodowego Funduszu Zdrowia (zgodnie z Art. 5 Zarządzenia Nr 81/2008/DSOZ Prezesa  Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 14 października 2008 r. w sprawie określenia warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju profilaktyczne programy zdrowotne). Wykonywanie badań USG należy do poradni preluksacyjnych kontraktowanych w ramach świadczeń specjalistycznej ortopedycznej opieki ambulatoryjnej. Trafiają tam dzieci kierowane przez lekarzy pediatrów podstawowej opieki zdrowotnej z powodu nieprawidłowości wykrytej w badaniu klinicznym. Około 2-3% przypadków, to dzieci z niepełnosprawnością, które zgłaszane są do specjalisty ortopedy w wieku późniejszym 2-3lat z przetrwałą, nierozpoznaną i nieleczoną dysplazją stawu biodrowego.